🐒 Co Znaleziono W Grobie Jezusa

Znajduje się w starej części Jerozolimy, niedaleko Golgoty. Pod koniec października b.r. naukowcom, za pomocą specjalnego radaru udało się dotrzeć do fragmentów skały wapiennej będącej częścią grobu z czasów Jezusa. Odkrycie jest sporym zaskoczeniem. 24 sierpnia 2022, 5:59. Gigantyczny pomnik Chrystusa Króla w Świebodzinie od lat budzi emocje – nie tylko ze względu na swoje rozmiary. Kilka lat temu okazało się, że w koronie Jezusa ukryte są anteny. Po interwencji kurii instalacje miały jednak zniknąć. Pojechaliśmy i sprawdziliśmy, czy tak faktycznie się stało. Modlitwa ta została znaleziona w Grobie Zbawiciela. „Męka Pańska” – Modlitwa do Pana Jezusa Chrystusa. O Najsłodszy Panie Jezu Chryste, ja Tobie się oddaję, dnia dzisiejszego i na zawsze, a osobliwie w godzinę śmierci mojej. Do nieskończonej dobroci Twojej odwołuję się. Rany Twoje Najświętsze niech mi będą spoczynkiem. Naukowcy zaskoczeni. Nowe odkrycie w "grobie Jezusa". Naukowcy zaskoczeni. Uczeni, którzy pracują w miejscu, ustalili nowe fakty, które rzucają więcej światła na domniemany grób Jezusa Chrystusa. Jerozolima, Kościół Grobu Pańskiego. Przez setki lat budynek cierpiał z powodu zniszczeń wojennych, pożarów i trzęsień ziemi. W 1990 r. w „Parku Pokoju” na południe od Wzgórza Świątynnego w Jerozolimie znaleziono rzekomo dwa stare gwoździe. „Józef, syn Kajfasza” został wydrapany na skrzynce w starożytnym języku hebrajskim, aby przypuszczać, że jest to rodzinny grób arcykapłana Kajfasza, który odegrał decydującą rolę w przekonaniu Jezusa. Maria Magdalena przy grobie Jezusa. To chyba jedno z najbardziej wzruszających spotkań, jakie możemy znaleźć na kartach Ewangelii. Maria Magdalena, która przychodzi w poranek zmartwychwstania do grobu, aby obmyć i namaścić ciało Jezusa, zastaje odsunięty kamień zamykający dostęp do wnętrza, a sam grobowiec – pusty. Wielka Sobota to czas ciszy i oczekiwania na zmartwychwstanie. Tego dnia nie odprawia się Mszy św. Wierni w ciszy adorują Chrystusa w Najświętszym Sakramencie wystawionego w tzw. Bożym grobie. W świątyniach ciszę mącą tylko odgłosy kroków i od czasu do czasu święcenie wielkanocnych pokarmów. Kościół koncentruje się tego dnia Tak naprawdę nie jesteśmy w stanie określić, ile razy Pan Jezus spotkał się ze swoimi uczniami w ciągu tych czterdziestu dni. Św. Jan wyjaśnia, że przekaz Ewangelii nie jest kompletnym opisem historycznym: „ I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej książce, uczynił Jezus wobec uczniów” (J 20, 30). Ewangelie Grób Jezusa-sobotnie czuwanie. Klasa 4. Dzień dobry Moi Drodzy. Przypomnijmy sobie wydarzenia Wielkiego Piątku, mękę i śmierć Pana. Jezusa na krzyżu. Wielu uczniów, a nawet apostołowie opuścili Jezusa. Były. to bardzo bolesne chwile w Jego życiu. Czasami i w naszym życiu zdarzają się. iz3RVK. Ewangeliści zgodnie przekazują, że ciało Jezusa znajdowało się w grobie nie dłużej niż od piątkowego wieczoru do niedzielnego świtu, a więc około 30-35 godzin. Następnie w tajemniczych okolicznościach zniknęło. Czy jednak owego wielkanocnego poranka grób Chrystusa był rzeczywiście pusty? Biblijne przekazy dotyczące zmartwychwstania w pierwszym rzędzie skupiają się na fakcie odkrycia pustego grobu, a dopiero w dalszej perspektywie opisują spotkania uczniów ze zmartwychwstałym Panem. Na szczególną uwagę zasługuje relacja św. Jana, który jako jedyny spośród ewangelistów był naocznym świadkiem opisywanych wydarzeń Wielkiego Tygodnia. Umiłowany uczeń Jezusa przekazuje interesujące szczegóły dotyczące tego, co ukazało się jego oczom po wejściu do najsłynniejszego grobu świata. Otóż Piotr i Jan, otrzymawszy od Marii Magdaleny wiadomość o zniknięciu ciała Pana, pobiegli na miejsce, aby to sprawdzić (zob. J 20,1-4). Jan, który dotarł jako pierwszy, zajrzał do środka i zobaczył leżące płótna, a gdy dołączył do niego Piotr, wszedł do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu (J 20,6-7). Znamienne, że ewangelista Jan, zazwyczaj zwięzły i rzeczowy, ze szczegółami opisuje to, co znajdowało się w grobie. Dlaczego było to dla niego tak ważne? Spróbujmy rozważyć tę kwestię w dwóch etapach: zobaczmy najpierw, czym były owe płótna znalezione w grobie, a następnie zastanówmy się, co mogło być w nich tak niezwykłego, że bezpośrednio po ich scharakteryzowaniu Jan wspomina: Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył (J 20,8). Rodzaje płócien grobowych Chrystusa Pierwszy problem, na jaki napotykamy w opisie płócien grobowych Jezusa, polega na właściwym odczytaniu użytych przez ewangelistów greckich terminów. Jan wzmiankuje o dwóch rodzajach tkanin, znalezionych w grobie: o „leżących płótnach” oraz o „zwiniętej chuście”. Pierwszy termin, tłumaczony jako „płótna”, w greckim oryginale jest liczbą mnogą słowa othónion, i może oznaczać: płótna, bandaże, opaski, płaty prześcieradła lub całuny. Słowo to, będące zdrobnieniem, wskazuje raczej na mniejsze kawałki materiału. Natomiast pozostali ewangeliści używają w tym kontekście innego greckiego terminu (sindṓn), który tłumaczy się jako: lniane płótno, tunika lub prześcieradło. Dodajmy przy tym, że czasowniki użyte przez synoptyków wskazują, że Jezus miał być w to płótno „owinięty”, podczas gdy Jan mówi raczej o „powiązaniu” ciała Jezusa wspomnianymi materiałami. Te drobne różnice można wyjaśnić, zestawiając ze sobą dwa opisy: ciało Jezusa mogło być najpierw owinięte w duże lniane płótno typu prześcieradła, o czym wzmiankują ewangelie synoptyczne, po czym zostać powiązane czymś w rodzaju opasek lub bandaży, jak z kolei sugeruje Ewangelia Janowa. Pasowałoby to do opisu wskrzeszenia Łazarza, który wyszedł z grobu, mając nogi i ręce powiązane opaskami (J 11,44). Niemniej na określenie tych opasek użyte jest inne greckie słowo: nie othónia, ale keiríai, czyli bandaże lub tasiemki. Ostatecznie nie możemy mieć pewności, jak dokładnie wyglądała tkanina, w którą owinięto ciało Jezusa. Możliwe, iż oba terminy – zarówno Janowe othónion, jak i synoptyczne sindṓn – odnoszą się do tego samego materiału, użytego w czasie Pańskiego pogrzebu. Drugim rodzajem płótna grobowego według Jana jest tzw. „chusta”. Słowo to, które po grecku brzmi soudárion, oznacza dosłownie tkaninę do otarcia potu, a więc coś na wzór naszej płóciennej chusteczki. Jednak w kontekście pogrzebowym termin ten odnosi się do zasłony lub welonu, który zgodnie ze starożytnym żydowskim sposobem grzebania kładziono na twarz zmarłego. Podobne płótno miał na głowie wskrzeszony Łazarz, którego twarz po wyjściu z grobu była zawinięta chustą (J 11,44). Co ciekawe, zwyczaj umieszczania chusty na obliczu zmarłego jest do dzisiaj praktykowany podczas papieskich ceremonii żałobnych, jak to miało miejsce także w czasie pogrzebu św. Jana Pawła II. Ewangelista Jan nie wspomina jednak nic o tej chuście, kiedy opisuje pogrzeb Jezusa, wzmiankując jedynie o obecności „płócien” (othónia): Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania (J 19,40). Chusta pojawia się dopiero przy opisie pustego grobu. To oczywiście nie wyklucza jej użycia także wcześniej, chociaż bezpośrednio się tego nie stwierdza. Szczególne ułożenie tkanin Wróćmy do zasadniczego pytania: co wyjątkowego Jan zastał w grobie, skoro natychmiast uwierzył w zmartwychwstanie Pana? Nie wydaje się, aby chodziło o sam fakt nieobecności ciała, bo już Maria Magdalena to stwierdziła, podejrzewając kradzież. Być może więc szło o obecność tam tkanin, które wskazywałyby na cudowne opuszczenie grobu przez Jezusa? Pamiętajmy, że Łazarz po wskrzeszeniu wyszedł z pieczary powiązany opaskami i z chustą na głowie, z których trzeba go było uwolnić (zob. J 11,44). Ewentualni złodzieje też raczej nie trudziliby się odplątywaniem tkanin, lecz w pośpiechu wykradliby zawinięte ciało. Ale i to nie stanowi wystarczająco pewnego dowodu. Wydaje się zatem, że umiłowanego ucznia o zmartwychwstaniu Chrystusa ostatecznie przekonało wyjątkowe i niepowtarzalne ułożenie grobowych płócien, szczegółowo opisane przez ewangelistę. Czym się charakteryzowało? Janowa relacja o rozmieszczeniu zastanych w grobie materiałów jest jeszcze bardziej zawiła niż samo określenie rodzaju tkanin. Ewangelista podaje, że pierwsze z nich – czyli płótna – były „leżące”. Użyte tutaj greckie słowo keímena tłumaczymy jako „rozłożone”, „leżące” lub „rozpostarte”, ale może ono także wskazywać po prostu na fakt „znajdowania się” tam płócien, bez szczególnego określania miejsca ich złożenia. Znaczyłoby to, że płótna znajdowały się właśnie tam, gdzie je wcześniej położono. Natomiast w odniesieniu do drugiej tkaniny – czyli chusty – Jan stwierdza, że nie znajdowała się razem z resztą płócien, ale oddzielnie zwinięta na jednym miejscu (J 20,7). Jest to najbardziej niejasne wyrażenie w całym opisie. Grecki zwrot allà chorìs entetyligménon eis héna tópon, które dosłownie oznacza „ale osobno zawinięta w jednym miejscu”, wprowadza zasadniczy kontrast między wyglądem i położeniem tej chusty, a resztą płócien grobowych. Musiało w niej być coś innego i wyjątkowego: nie wyglądała na rozłożoną, jak pozostałe tkaniny, lecz dosłownie – jak sugeruje użyty tutaj termin entetyligménon – była „zawinięta”, „okręcona” lub „owita”. Kolejną zagadkę stanowi jej umiejscowienie: wyrażenie eis héna tópon – dosł. „na jednym miejscu” – nie jest po grecku jednoznaczne i można je oddać na co najmniej dwa sposoby: albo jako zwrot typu „w osobnym miejscu”, „w innym miejscu”, albo też jako określenie „w tym samym jednym miejscu”, „dokładnie na swoim miejscu”, czy „w identycznej pozycji”. Ten drugi sposób przekładu, jaki dopuszcza grecki tekst, rzuca nowe światło na to, co mogli dostrzec w grobie Piotr i Jan. Jeżeli chusta, w przeciwieństwie do reszty płócien, znajdowała się „w swojej identycznej pozycji”, znaczyłoby to, że zachowała ten sam wypukły kształt, jaki miała, kiedy przykrywała jeszcze głowę Zmarłego. Inne tkaniny natomiast były „rozciągnięte”, to znaczy naturalnie płaskie, jako że pod nimi nie było już ciała. Możemy zatem przetłumaczyć nasze problematyczne zdanie (J 20,7) w następujący sposób: Piotr wszedł do wnętrza grobu i ujrzał rozpostarte [spłaszczone] płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, nie rozpostartą [płasko] razem z płótnami, ale przeciwnie: owiniętą w swojej jedynej pozycji [czyli w takiej, jaką miała na początku]. Taki przekład wydaje się o wiele bardziej sugestywny i lepiej tłumaczy reakcję ucznia, który na widok tak niezwykle ułożonych tkanin, uwierzył. Co z relikwiami? Możemy podjąć dodatkową próbę wyjaśnienia owego zagadkowego wersetu w oparciu o znaczenia wiązane z relikwiami czczonymi dzisiaj jako płótna grobowe Chrystusa. Nie sposób nie odnieść się najpierw do najbardziej znanego Całunu Turyńskiego. W tę tkaninę, noszącą na sobie tajemniczy wizerunek Ukrzyżowanego, miało być owinięte ciało Jezusa, które złożono do grobu. Przyjmując jej autentyczność, z powodzeniem można utożsamić ją z prześcieradłem (sindṓn), o którym piszą ewangelie synoptyczne. Według niektórych badaczy także Janowe płótna (othónia) to odpowiednik aramejskiej formy liczby podwójnej, którą można przetłumaczyć jako „podwójne płótno”, czyli złożone na dwa. To z kolei zgadzałoby się z wyglądem Całunu Turyńskiego owiniętego wokół ciała Jezusa. Chociaż teksty biblijne nie wspominają nic o ewentualnym wizerunku powstałym na takim materiale, warto zauważyć, że św. Mateusz, pisząc o pogrzebie Jezusa, zaznacza, że ciało zostało owinięte w „czyste płótno” (Mt 27,59). Użyty tu przymiotnik grecki kathará tłumaczy się jako „czysty” lub „niepoplamiony”. Nietrudno sobie wyobrazić, że ewangelista, wiedząc o istnieniu niezwykłego wizerunku na Całunie, chciał podkreślić, że w czasie Jezusowego pogrzebu płótno było czyste, a więc nie posiadało jeszcze żadnego wizerunku. Są to jedynie domysły, które jednak pokazują, iż Biblia nie wyklucza możliwości obecności w Grobie Pańskim Całunu Turyńskiego, chociaż też jednoznacznie tego nie potwierdza. Równie dobrze należałoby zapytać, co stało się z grobową chustą (soudárion), która spoczywała na głowie Jezusa. Spośród kilku rozsianych po świecie relikwii, pretendujących do miana Jezusowego soudárion, na szczególną uwagę zasługują dwie: Chusta z Oviedo w Hiszpanii, zawierająca duże plamy krwi zgodnej z tą z Całunu Turyńskiego, oraz Chusta z Manoppello we Włoszech, posiadająca tajemniczy, niemal fotograficzny wizerunek twarzy Chrystusa, czczony jako Święte Oblicze (Volto Santo). Obie chusty są komplementarne ze sobą oraz z Całunem, to znaczy posiadają takie same szczegóły, proporcje i kształty. Założenie obecności w grobie obu tych chust mogłoby dodatkowo pomóc wyjaśnić zjawisko, które Jan ujrzał, kiedy tam wszedł. Jeśli przyjmiemy, że zanim jeszcze owinięto ciało Jezusa w Całun Turyński, okręcono wokół Jego głowy Chustę z Oviedo w celu zatrzymania wypływu krwi z jamy ustnej, wówczas łatwiej możemy zrozumieć zjawisko „osobnej chusty”, o którym wspomina ewangelista. Otóż zgromadzona na tkaninie z Oviedo krew, zmieszana z wonnościami, których użyto do pogrzebu (zob. J 19,39-40), mogła skutecznie usztywnić materiał, przez co zachował on kształt głowy nawet po zniknięciu, a raczej przeniknięciu przezeń zmartwychwstałego Ciała Jezusa. Reszta Całunu i ewentualnych opasek naturalnie opadła, podczas gdy tkaniny w części głowy pozostały w swojej unikalnej niezmiennej pozycji. Przyjmując dodatkowo, że wierzchnią tkaniną grobową, umieszczoną na Całunie Turyńskim w miejscu twarzy Jezusa, była Chusta z Manoppello, możemy wyobrazić sobie wrażenie, jakie widok oblicza żyjącego Pana mógł wywrzeć na pogrążonym w żałobie umiłowanym uczniu. Słynna chusta „owinięta w jedynej pozycji” wyróżniałaby się nie tylko niepowtarzalnym sposobem ułożenia w kształcie głowy, ale także obecnością wizerunku, pozostawionego tam jako niezaprzeczalny dowód zmartwychwstania Chrystusa. Czy właśnie dlatego Jan, gdy tylko to ujrzał, bez cienia wątpliwości uwierzył? Zostawiając na boku liczne badania naukowe dotyczące tkanin z Turynu i z Manoppello, warto podkreślić, że póki co nie istnieją zadowalające dowody czysto ludzkiego pochodzenia obu relikwii. Istotnie, oba wizerunki uznawane są powszechnie za acheiropoíetoi, czyli „nie ręką ludzką uczynione”. Wracając do perspektywy biblijnej, należy ponownie stwierdzić, że chociaż opisy ewangeliczne nie dowodzą wprost autentyczności wspomnianych relikwii, niemniej jednak jej nie wykluczają. Pewne cechy tych tajemniczych wizerunków zdają się wręcz zaskakująco trafnie tłumaczyć i uzupełniać to, czego sam tekst natchniony bezpośrednio nie wyjaśnia. Jednak o obecności w Grobie Pańskim w ów wielkanocny poranek Chusty z Oviedo, Całunu Turyńskiego czy Chusty z Manoppello prawdopodobnie w sposób ostateczny nigdy się nie dowiemy. Albowiem zmartwychwstanie Chrystusa nie jest rzeczywistością dostrzegalną oczyma ciała, lecz pozostaje tajemnicą naszej wiary. Piotr także był obecny w grobie, ale tylko o Janie napisano, że uwierzył. Może zatem nie chodzi tu o zwykłe ludzkie widzenie, ale o takie, które dokonuje się jedynie w sercu umiłowanego ucznia. Ono dostępne jest przez wiarę także nam. Również dziś zmartwychwstały Pan kieruje do wszystkich swych uczniów paschalne zaproszenie: Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli (J 20,29). Paweł Paszko – kapucyn, doktorant Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie, specjalizuje się w teologii biblijnej. „Głos Ojca Pio” [110/2/2018], opr. ac/ac Wielkanoc to czas wyjątkowo wzmożonej krzątaniny teologów, tłumaczących tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Ale to także okres, gdy do głosu dochodzą ci, dla których najważniejsze chrześcijańskie święto to okazja do bajań i klechd. Czasami tak nieprawdopodobnych, że zaliczyć je można niemal wręcz do literackiego fantasy. I wcale nie jest to zjawisko charakterystyczne tylko dla naszych czasów. Osoba Chrystusa już w chrześcijańskiej starożytności doczekała się tylu interpretacji, że w ich gąszczu gubią się nierzadko nawet najtęższe umysły. O zmartwychwstanie i jego kulisy toczono kłótnie, okładano się klątwami, a nawet dopuszczano się rękoczynów, jak to miało miejsce choćby na pierwszym soborze powszechnym w Nicei w 325 roku, kiedy to - jak podaje legenda - św. Mikołaj nakładł po gębie Ariuszowi za bluźniercze komentarze na temat boskości Jezusa. Ariusz nie był zresztą wówczas najbardziej radykalnym interpretatorem chrystologicznych tajemnic. Dopiero później miał bardziej doszlifować swoją doktrynę, która przeszła do historii Kościoła pod mianem arianizmuCzytaj także: Watykan: Msza Wigilii Paschalnej pod przewodnictwem Benedykta XVI Wśród starożytnych wiernych, członków szybko rozwijających się gmin chrześcijańskich, spotkać można było i takich, dla których Chrystus był aniołem, który dla niepoznaki udawał, że je, śpi i cierpi (aftartodoketyzm), takich, co widzieli w nim jedynie fantom na podobieństwo hologramu (doketyzm) albo oszusta, który umknął spod krzyża, na którym zawisł Szymon z Cyreny (bazylidianizm). Byli i tacy, co głosili, że jego powstanie z martwych było jedynie symboliczną grą na użytek maluczkich (eutychianizm), oraz tacy, wedle których Chrystus nie dokonał osobiście odkupienia, ale przyszedł na świat z misją nauczenia ludzi, jak mają to zrobić sami (pelagianizm). Nim sformułowano pierwsze chrystologiczne dogmaty, wyobraźnia ludzka miała wielkie pole do popisu. Spora rzesza wiernych była przekonana, że Jezus posiadał prawowitą małżonkę, że cuda w Kanie Galilejskiej czynił na własnym ślubie, że kaźń na krzyżu wyglądała zupełnie inaczej, niż podają autorytety, a zaświadczyć to może mityczna grupa 500 świadków, którzy czekają tylko, by dać świadectwo, wreszcie - że Jezus odzyskał siły potrzebne do odsunięcia nagrobnego kamienia, bo spożył cudowne zioła z Getsemani. Grupa pobożnych mężów pokutująca na Pustyni Judzkiej świadczyła nawet, że widziała, jak Chrystus spłynął z nieba na ognistym rydwanie, aby nauczyć ich prawdy o swoim boskim posłannictwie, dzięki czemu mogliby być uznani niemalże za protoplastów dzisiejszych łowcówUFO. Po dwóch tysiącach lat istnienia chrześcijaństwa wszystkie te fantazje trwają w najlepsze. Co więcej, pojawiają się kolejne, będące nie tylko kompilacją poprzednich, ale całkiem oryginalne. W 2003 roku wypłynęły na światło dzienne cudem znalezione dokumenty, wedle których Jezus, uniknąwszy krzyża, wiódł wraz z gromadką potomstwa sielski żywot w Indiach, a nawet został gorliwym czcicielem Wisznu. Ale to jeszcze nic: William Turner, prezbiteriański pastor z Ohio, ogłosił trzy lata temu teorię, że Chrystus sprzed dwóch tysiącleci był kolejną reinkarnacją Amauszumgalany, jednego z sumeryjskich bożyszcz. Jego parafianki wyznały ekipie telewizyjnej, że na głowie duchownego często widzą zarys korony cierniowej, z czego jasno wynika, że kolejną reinkarnacją Syna Bożego jest właśnie on. Pastor nie zdementował tej sukurs człowieczej wyobraźni idzie dziś również popkultura, lubująca się w dziwactwach, także teologicznych. Popkulturowa wersja życia i misji Chrystusa zdaje się skutecznie konkurować z przekazem Ewangelii i doktryną Kościoła. Co więcej, ma ona swoich proroków, którzy sprytnie łącząc komercję z sensacją, opowiadają nam wręcz nową mitologię. Jej świętą księgą jest opublikowane w 1982 roku w Wielkiej Brytanii dzieło "Święty Graal. Święta Krew", sygnowane nazwiskami Michaela Baigenta, Richarda Leigha i Henry'ego Lincolna. Nazwanie ich spryciarzami to mało, to geniusze, którzy serwują nam danie zawierające w sobie wszystkie możliwe herezje i androny, które przez wieki rozpalały ludzkie umysły. Trzy dekady po opublikowaniu "Świętego Graala..." nie ma on sobie równych w dziedzinie tzw. alternatywnej chrystologii. Okazuje się zatem, że prawda o Chrystusie została tak skutecznie zmanipulowana przez chrześcijaństwo, że wymaga gruntownej rekonstrukcji. Nie był on oczywiście żadnym Bogiem, bo sama idea boskiego syna byłaby dla ówczesnych Żydów niedorzeczna. Trudnił się ciesiołką, jego małżonką była Maria Magdalena, kapłanka pradawnych i tajemniczych kultów, która jeśli nawet trudniła się nierządem, czyniła to w niepospolity sposób. Ale też owa niepospolitość czyniła ją osobą zamożną, czego dowodem był bezcenny olejek nardowy, którym - w specjalnym rytuale - namaściła Chrystusa na obdarzonego misją Mesjasza. Cuda czynione przezeń w czasie wędrówek po Palestynie dadzą się łatwo wytłumaczyć kuglarskimi sztuczkami i prestidigitatorstwem. Czytaj także: Włochy: Setki Polaków ze święconkami w polskim kościele w Rzymie Ukrzyżowany na niby (zniósł rzymskie tortury dzięki specjalnie przygotowanemu specyfikowi), Chrystus uciekł z rodziną do Marsylii i tam, żyjąc spokojnie do roku 45, dał początek linii Merowingów (znak rozpoznawczy: złote pszczoły). Z niej zrodziły się wielkie rody Europy, dzięki czemu idea tysiącletniego królestwa stała się faktem. Jego istnienie jest solą w oku Kościoła katolickiego - dowodzą autorzy "Świętego Graala...", dlatego też od wieków trwa bezlitosna walka między siłami Jasności, czyli potomkami Chrystusa, a Mrokiem, uosabianym przez papieża i jego popleczników. Tak w zarysie wygląda historiozoficzno-teologiczny zrąb książki, który w zależności od sytuacji można uzupełniać o komplementarne wątki. Liczni komentatorzy "Świętego Graala..." wielokrotnie zwracali uwagę na jego klasycznie gnostycki charakter: światem rządzi nie tylko spór Dobra i Zła, ale walka o Prawdę, którą dziś znają tylko nieliczni, ale która w przyszłości zmieni duchowe oblicze ludzkości. Klucz do tej prawdy odkryli przed poszukiwaczami autorzy dzieła, a od nas zależy, czy włożymy go w odpowiedni zamek. Można się śmiać ze spiskowej obsesji trzech Anglików, ale przyznać trzeba, że zaserwowali bliźnim niebywały przysmak: poczucie bycia wybranym. Czyż wiedza o tym, że osoba Chrystusa został użyta przez chrześcijan w złej wierze, nie jest powodem intelektualnej ekscytacji? Dla popkultury to kopalnia inspiracji i prowokacji. Kinowe "Ostatnie kuszenie Chrystusa" Martina Scorsese albo powieści "Król Jezus" Roberta Gravesa czy "Ewangelia według Jezusa Chrystusa" José Saramago dowodzą, że losy Zbawiciela można spleść w sposób dowolny i niepoddany żadnym historyczno-teologicznym dogmatom. Oczywiście nie za często i nie wszystko. Wszak prawda o Chrystusie nie jest przeznaczona dla każdego. Od czasu publikacji panów Baigenta, Leigha i Lincolna można już mówić o powstaniu całościowej doktryny zdemistyfikowanego Chrystusa. Oprócz prawdy o jego życiu i misji założycielskiej tysiącletniego królestwa, jej składowymi są historie Graala, Merowingów i templariuszy. Dopiero ich prześledzenie i umieszczenie w odpowiednich miejscach historycznej mozaiki daje pełny obraz dzieła, które zapoczątkował żydowski się do średniowiecza, gdy papież Innocenty III ogłosił krucjatę przeciwko katarom. Walki z nimi trwały blisko pół wieku, a zakończyły się zdobyciem twierdzy Montségur. Nim jej obrońcy zostali wycięci w pień, zaginął legendarny skarb katarów - kielich z czystego złota, ozdobiony kosztownymi kamieniami , wedle opisów z epoki najpiękniejszymi, jakie są tylko w morzu i na ziemi. To z tego kielicha Chrystus miał pić wino podczas Ostatniej Wieczerzy i do niego miała spłynąć krew z jego przebitego boku. Dlaczego Święty Graal jest taki ważny dla legendy tysiącletniego królestwa, że uganiali się za nim przez wieki krzyżowcy, poszukiwacze prawdy, wolnomularze wszelkich opcji, a nawet grupa archeologów Heinricha Himmlera, nazistowskiego wielbiciela podobnych zabaw? Odpowiedź jest jasna - Święty Graal to gwarancja potęgi i chwały, dzięki której ci, którzy posiedli moc Chrystusa, będą władać światem. Graal jest siłą napędową całej historii i dopóki nie dowiemy się, gdzie ukryli go katarzy z Montségur, mowy nie ma o nastaniu Nowej także: Premier na Wielkanoc: Zapomnijmy o słowie "niemożliwe"Niektórzy twierdzą, że Graala tak naprawdę przed oczami ciekawskich ukryli nie katarzy, ale templariusze, średniowieczni mnisi-rycerze, których los przypieczętował w roku 1307 król francuski Filip IV Piękny, paląc w Paryżu na stosie wielkiego mistrza Jakuba de Molaya i jego 54 druhów. Historycy mówią, że rozprawa z zakonem była spowodowana chęcią zawładnięcia jego bajecznymi skarbami, ale dobrze poinformowani wiedzą swoje: Filip chciał odebrać templariuszom Świętego Graala i został władcą, jakiego jeszcze świat nie widział. Ponoć święcie wierzył, że posiadanie relikwii daje nieśmiertelność i bezpośredni, mistyczny kontakt z Bogiem. Musiał być nielicho rozczarowany, gdy w skarbcach zakonnych nie znaleziono wyznawcy tysiącletniego królestwa wiedzą swoje: Filip nie mógł posiąść Graala, bo nie był wybrany. Nie zaliczał się do potomków Chrystusa, którzy we wszystkich tajemnych podaniach noszą imię Merowingów, długowłosych półelfów, których nie zmógł szerzący się gwałtownie Kościół. Istnieje nawet stosowna legenda, że gdy w 1099 roku Godfryd de Bouillon (Merowing co się zowie) zdobył Jerozolimę podczas I krucjaty, odzyskał prawowite dziedzictwo, które zostało nadane Mesjaszowi w epoce Starego Testamentu. Ów Mesjasz musiał znaleźć cielesno-duchowe uzupełnienie w osobie Marii Magdaleny. Na jej przykładzie widać, że katolicka święta, która stała pod krzyżem i pierwsza odkryła zmartwychwstanie Chrystusa, może robić zawrotną karierę także wśród wrogów Kościoła. Modernistyczni teologowie widzą w niej oświeconą przywódczynię pierwotnego Kościoła, z kolei feministki wyzwoloną niewiastę, która nie bacząc na żydowskie obyczajowe tabu, z dumą obnosi swój fach prostytutki. Dla wyznawców tysiącletniego królestwa Maria Magdalena jest westalką odwieczną duchowych sił, przeznaczoną do wypełnienia proroctwa: spłodzenia z Chrystusem tych, których następcy będą władać Nowym Syjonem. Wydaje się, że Merowingowie działają na wyobraźnię współczesnych jeszcze bardziej niż na średniowiecznych heraldyków. Brytyjski historyk sir Laurence Gardner opublikował nawet swego czasu głośną pracę "Krew z krwi Jezusa", w której zamieścił genealogię władców francuskich, angielskich i szkockich wywiedzioną wprost od Chrystusa. To z informacji Gardnera skrzętnie korzystał Dan Brown pisząc "Kod Leonarda da Vinci". W nim również znaleźć można dowody, że Chrystus wcale nie był przeznaczony do śmierci krzyżowej, ale do zupełnie innego zadania. Jak widać, starożytne legendy na temat Chrystusa wydają się jedynie naiwnym bajdurzeniem w porównaniu z tym, czym inteligentni nieraz ludzie obdarzają nas współcześnie. Ostatecznie, któż z nas nie lubi dreszczyku emocji przy odkryciu, że coś wygląda inaczej, niż do tej pory sądziliśmy. Czy wiedza, że rządzą nami uganiający się od tysiącleci za świętym Graalem potomkowie Merowingów, którzy - dodajmy - mają arystokratyczne żydowskie korzenie, nie jest warta uwagi? Bycie wybranym kusi. Siłę tej prawdy zna zapewne Barbara Turlińska, autorka rozprawy "Krew Merowingów. Polscy potomkowie Jezusa". Tylko na pozór tytuł brzmi absurdalnie, to przecież konsekwentne rozwinięcie tezy ze wspomnianej już książki Laurence'a Gardnera. Skoro potomkowie Chrystusa mogli się znaleźć w Anglii i Francji, dlaczego ma ich zabraknąć nad Wisłą? Po szczegółowej historycznej kwerendzie pani Turlińska znalazła dowody, że od Merowingów wywodzili się i wywodzą Wojciech Kossak, Emilia Plater, Józef Piłsudski, Melchior Wańkowicz, Jacek Malczewski, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Lech Kaczyński, Beata Tyszkiewicz, Maja Komorowska, Małgorzata Braunek i Grzegorz Turnau. Imponujące, prawda? Gdy pomyśli się, że krakowski bard ma w swoich żyłach krew Chrystusa, spogląda się na rzeczywistość innymi oczyma. "Przyszłość należy do nich" - wieszczą autorzy "Świętego Graala...", prorocy zadziwiająco żywotnego mitu współczesnej ludzkości. Bazylika Grobu Pańskiego jest najważniejszym miejscem kultu religijnego wszystkich chrześcijan. Wzniesiono ją na polecenie cesarza Konstantego i jego matki św. Heleny. Prace trwały aż 22 lata i zakończono je w 348 roku naszej ery. Dzisiejsza bazylika jest jednak rekonstrukcją budowli. Przepiękny oryginał zburzony został przez kalifa Ha Kima. W miejscu dzisiejszej bazyliki dokonało się zbawienie świata. Tutaj właśnie Pan powiedział: "Wstępuję do Ojca mojego i waszego. Do mojego i waszego Boga". Jezus zmartwychwstał w niedzielę po żydowskim święcie Paschy. Jego męka była dobrowolnym wypełnieniem woli Boga. W pobliżu Bazyliki Jerozolimskiej do dziś można zobaczyć zachowane fragmenty powierzchni ulic z czasów rzymskich. Ulic, po których stąpał Jezus i Jego uczniowie. Wejście Wejście do Bazyliki Grobu Pańskiego Anastasis Inaczej Zmartwychwstanie, to nazwa rotundy, w środku której znajduje się Kaplica Grobu Pańskiego Kaplica Koptyjska Położona jest po przeciwnej stronie Kaplicy Grobu. Jest w posiadaniu Koptów, czyli chrześcijan egipskich mających krucyfiks wytatuowany na ręce, aby nie mogli zaprzeć się wiary Kaplica Grobu Pańskiego Została wybudowana tak, by grób został w niej zamknięty. Była wielokrotnie przebudowywana, ostatnio w 1808 roku. Wskazuje na miejsce zmartwychwstania. Ma 8,5 metra długości i 6 metrów szerokości Kaplica Ormiańska Leży w pobliżu XIII stacji Drogi Krzyżowej. W niej znajduje się okrągły kamień, który według tradycji jest miejscem, z którego kobiety towarzyszące Jezusowi obserwowały Jego śmierć na krzyżu, a potem zdjęcie z krzyża, które było czynnością pogrzebową, a więc według zwyczaju semickiego-zarezerwowaną wyłącznie dla mężczyzn Kaplica Anioła O wymiarach 4 na 4 metry jest przedsionkiem Grobu Pańskiego. To miejsce, gdzie Anioł ukazał się niewiastom przybyłym do grobu w niedzielę rano. Tu znajduje się fragment kamienia, który niegdyś zamykał wejście do grobu. Jest to bogato zdobiony czworoboczny blok marmuru Kamień Namaszczenia Znajduje się poniżej Golgoty, naprzeciw głównego wejścia do Bazyliki Grobu Pańskiego. To miejsce, gdzie Józef z Arymatei i Nikodem pośpiesznie namaścili ciało Jezusa mieszanką mirry i aloesu, a następnie owinęli je w lniany całun. Ich pośpiech wynikał z religijnego nakazu zaprzestania wszelkich prac w dniu żydowskiego święta Paschy Kaplica Znalezienia Krzyża Nad jej ołtarzem umieszczono brązowy posąg św. Heleny, w którego wnętrzu znajduje się kawałek drewna z krzyża Pańskiego Arkady Maryi Przed Kaplicą Grobu Pańskiego. Zgodnie z tradycją Matka Boska po śmierci syna codziennie modliła się tu przy pustym grobie Ołtarz Matki Bolesnej Usytuowany jest pomiędzy kaplicą rzymskokatolicką a greckoprawosławną Kaplica rzymskokatolicka Znajduje się na Golgocie, obok kaplicy greckoprawosławnej Komnata grobowa O wymiarach 2 na 2 metry to druga część Grobu Pańskiego. Miejsce złożenia do grobu znajduje się na prawo od jej wejścia. Okrywa je marmurowa płyta, pod którą znajduje się wnęka skalna, gdzie spoczęło ciało Jezusa. Ostatni raz oglądano ją podczas prac restauracyjnych w 1555 roku. Nad płytą znajduje się obraz "Zmartwychwstanie". Z sufitu zwisa szereg lamp. Fragment oryginalnej skały grobowej znajduje się na północnej ścianie, za ikoną Matki Bożej. Wejście do komnaty jest niskie (130 cm) i ciasne Golgota Na Golgocie znajduje się Ołtarz Ukrzyżowania. Poniżej ołtarza jest wgłębienie w którym stał krzyż Kaplica św. Heleny Położona jest między głęboką grotą a posadzką bazyliki. W IV wieku w grocie na polecenie świętej Heleny, matki cesarza, poszukiwano pozostałości krzyża, na którym umarł Jezus. Znaleziono tam resztki wielu krzyży

co znaleziono w grobie jezusa