🎿 Noszę Twe Serce Z Sobą

Autor: Jan Kochanowski. Jako wszyt­ki na­ro­dy Rzy­mo­wi słu­ży­ły, Póki mu do­sta­wa­ło i szczę­ścia, i siły, Tak­że też, sko­ro mu się po­wi­nę­ła noga, Ze wszyt­kie­go nań świa­ta ude­rzy­ła trwo­ga. For­tun­niej­szy był ję­zyk, bo ten i dziś miły: Tak za­wż­dy trwal­szy owoc dow­ci­pu niż Autor: Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Jeżeli miałaś duszę piękną i szlachetną, a jam ci nie uwierzył i wątpiłem o niej; jeżeli miałaś duszę łagodną i kwietną, a jam się lękał cierni krwawiących dla dłoni; jeżeli w głosie twoim, co mi brzmiał tak mile, nie chciałem słyszeć prawdy, chociaż prawdą dzwonił: jeżeli Co wynalazłem, niech tobie poświęcę, Racz wdzięcznie przyjąć, chociażby z tej miary, Że był ten listek w przyjacielskiej ręce, Że to ostatnie są dary. R. 1824 D. 22 w kilka godzin po odebraniu rozkazu oddalenia się z Litwy MAMA. Pochodził z klasy średniej, ale widzisz, wynalazł astronomją, i dostał za to dużo pieniędzy! (Grupa II). KAPITALISTA. Proszę pana mego, co to te ramy musiały kosztować, jeżeli je na obstalunek zrobiono! EMERYT. Wątpię! Musiał mieć komitet ramy gotowe, a Matejko do nich obraz domalował. (Grupa III). PODLOTEK. Pismo. Autor: Cyprian Kamil Norwid. Cud wcie­lo­ne­go du­cha to, nie ża­den kwia­tek. Z ro­śli­niar­ni świa­to­wej; pi­smo, to opła­tek, Któ­rym ła­mać się trze­ba i od ser­ca ży­czyć. Do­sie­go roku praw­dy — nie szer­mo­wać, krzy­czéć, Lecz całą siłą dzia­łać, dzia­łać w taki spo­sób, Jako Oj, wyrosły kwiaty Z prochu naszych kości, A ten, kto je zerwie. Zapłacze z żałości. A choć ty się, ziemio, Lasami odziała, Powiadają ludzie, Żeś ty czarna cała Stoi las w zadumie, Szum idzie po lesie, Wiatr od stepu leci, Jęk daleki niesie. A choć ty się, ziemio, Wysrebrzasz zdrojami, Powiadają ludzie, Że ty płyniesz Serce z sercem zbiega, zlatuje się, ściska, Lice z licem zbiega się, drży, pali; Dusza w duszy tonie. - Ziemia, niebo pryska, Jak w stopionej około nas fali. Nie masz jej ! Daremnie, ach, daremnie Myślą ścigam za pamiątek cieniem. Nie masz jej ! I wszelka rozkosz ze mnie Jako lekki dym uszła z westchnieniem. z Szyllera Autor: Cyprian Kamil Norwid. Nie Bóg stwo­rzył prze­szłość, i śmierć, i cier­pie­nia, Lecz ów, co pra­wa rwie; Więc nie­zno­śne mu dnie, Więc, czu­jąc złe, chciał ode­pchnąć wspo­mnie­nia. Acz nie był­że, jak dziec­ko, co wo­zem leci, Po­wia­da­jąc: «O, dąb. Ucie­ka w lasu głąb!». Czy­taj da­lej: Wiosna - Julian Tuwim. Wiersze Gustawa Zielińskiego. Matko wdzięków — wiosno! Łąki, ogrody, drzewa, Odmładzasz zefiru tchnieniem. Miłości porę radosną, Zbudzona natura śpiewa Harmonijnych tonów brzmieniem.; MVQ1EL.

noszę twe serce z sobą